Η Coco Chanel άλλαξε την ιστορία της μόδας όταν δημιούργησε το “μικρό μαύρο φόρεμα” από μουσελίνα με μια μακριά κλωστή από απομιμήσεις μαργαριταριών το 1926. Η εμφάνισή του είχε προηγηθεί από μια μακρά δουλειά σκέψης μόδας. Στο γύρισμα του αιώνα, ο couturier Paul Poirier πρότεινε στις γυναίκες να εγκαταλείψουν τους κορσέδες. Έπειτα οι γυναίκες, σε έξαρση φιλαρέσκειας και στο όνομα της ποδηλασίας, άνοιξαν ελαφρά τα πόδια τους.
Μικρό μαύρο φόρεμα.
Η Coco Chanel άλλαξε την ιστορία της μόδας όταν δημιούργησε το “μικρό μαύρο φόρεμα” από μουσελίνα με μια μακριά κλωστή από απομιμήσεις μαργαριταριών το 1926. Η εμφάνισή του είχε προηγηθεί από μια μακρά δουλειά σκέψης μόδας. Στο γύρισμα του αιώνα, ο couturier Paul Poirier πρότεινε στις γυναίκες να εγκαταλείψουν τους κορσέδες. Έπειτα οι γυναίκες, σε έξαρση φιλαρέσκειας και στο όνομα της ποδηλασίας, άνοιξαν ελαφρά τα πόδια τους.
Πώς έμοιαζε τότε; Χωρίς περιττά στοιχεία: χωρίς γιακά, κουμπιά, γραβάτες, πιέτες, φούτερ ή κρόσσια. Με ημικυκλική λαιμόκοψη και μακρόστενα μανίκια. Μια ιδιαίτερη μόδα είναι το μήκος της φούστας. Το να σταματάς στο χρόνο είναι μια σπουδαία τέχνη και η Mademoiselle την κατέκτησε στην εντέλεια. Η Chanel είπε ότι πολλοί couturier ξέρουν πώς πρέπει να είναι το πάνω μέρος του φορέματος και μόνο αυτή ξέρει πώς να το κάνει από κάτω. Βρήκε το μήκος μέχρι το γόνατο απαράδεκτο: τα γόνατά της φαίνονταν το πιο άσχημο μέρος του σώματος μιας γυναίκας.
Αποδείχθηκε ότι το μικρό μαύρο φόρεμα ήταν κάτι με διπλό πάτο. Θα μπορούσε να είναι τόσο δυσδιάκριτο που η ομορφιά του σώματος μιας γυναίκας αναδεικνύεται πιο φωτεινή από ό,τι συνήθως στο φόντο του. Δεν απέσυρε την προσοχή από την ατομικότητα της ερωμένης του σε περίπλοκα ρούχα. Αυτή ήταν μια εντελώς νέα φιλοσοφία. Ακόμη και η λέξη «φόρεμα» πήρε ξαφνικά αρνητική χροιά. Αυτό το φόρεμα φαινόταν να έφερε τη δημοκρατία στη μόδα. Κάθε γυναίκα μπορεί να αντέξει οικονομικά τέτοια ρούχα – ακόμη και με ένα πολύ μέτριο εισόδημα. Αρκούσε να υπάρχει μόνο ένα φόρεμα στην ντουλάπα.
Πολλοί σχεδιαστές, όπως η ίδια η Chanel αργότερα, πειραματίστηκαν πολύ με το μήκος των μανικιών, τη λαιμόκοψη, το μήκος της φούστας και τα τελειώματα. Και να τι αποδείχθηκε: οποιαδήποτε απόκλιση από την αρχική εκδοχή (σκισμένη φούστα, βαθύ λαιμόκοψη, κουμπιά, δαντέλες, γιακάς, μανσέτες) στέρησε από το μικρό φόρεμα το μοναδικό του πρόσωπο.
Ο χρόνος διέλυσε τον θρύλο ότι ένα μικρό μαύρο φόρεμα ταιριάζει σε κάθε γυναίκα. Αυτό απαιτεί να έχετε καλή σιλουέτα: οι σφιχτές γραμμές μπορούν να επιδεικνύουν οποιοδήποτε ελάττωμα. Τα πόδια γενικά πρέπει να είναι κοντά στην τελειότητα, γιατί το μήκος μέχρι τη μέση των γονάτων είναι το πιο επικίνδυνο. Και το μαύρο, που πιστώνεται με την ικανότητα απώλειας βάρους, απαιτεί αψεγάδιαστο δέρμα.
Λευκή μπλούζα.
Μόλις μεταφερθεί από την ανδρική γκαρνταρόμπα στη γυναικεία, το λευκό πουκάμισο δεν φεύγει ποτέ από τη μόδα, όπως ένα κλασικό τζιν ή ένα προσαρμοσμένο μαύρο φόρεμα. Μπορεί να δείχνει λιτό και πολυτελές, σπορ και εκλεπτυσμένο, αλλά πάντα αναζωογονητικό. Τέλεια σιδερωμένο ή απρόσεκτα δεμένο σε κόμπο, δείχνει υπέροχο με στενό και φαρδύ παντελόνι, αλλά είναι ιδιαίτερα κομψό με μια θηλυκή φούστα. Η ελκυστικότητα του πουκάμισου έγκειται στην ψευδαίσθηση ότι κανείς δεν το έχει διαμορφώσει: είναι το ίδιο όπως πάντα – ήταν, είναι και θα είναι…
τζιν παντελονι.
Εμφανιζόμενοι στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα ως φόρμες για καουμπόηδες και αναζητητές, σήμερα τα άνετα και πρακτικά τζιν κατακτούν τον κόσμο και γίνονται μέρος της υψηλής ραπτικής. Τα τζιν ρούχα είναι πλέον ίσως τα πιο δημοφιλή και δημοκρατικά. Προτιμάται εξίσου σε όλο τον κόσμο από άνδρες και γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, αλήτες και εκατομμυριούχους.
Το τζιν αναγεννήθηκε σχετικά πρόσφατα, τη δεκαετία του 1960, όταν οι Αμερικανοί χίπις έκαναν μια πραγματική επανάσταση όχι μόνο στο μυαλό των νέων, αλλά και στη νεανική μόδα των τζιν. Οι σχεδιαστές μόδας έχουν επίσης αρχίσει να χρησιμοποιούν τζιν στη δουλειά τους. Από τότε, παντελόνια, πουκάμισα, σακάκια, αδιάβροχα, καπέλα, τζιν έχουν πάρει ισχυρή θέση στην γκαρνταρόμπα του σύγχρονου άνδρα.
